Drie virtuoze en expressieve choreografieën.
Het drieluik ‘Now here, Now always’, live begeleid door Het Balletorkest, vraagt het uiterste aan virtuositeit en expressie van de dansers. Opener ‘The Big Crying’ (2021) is misschien wel het persoonlijkste werk van Marco Goecke. De Duitse choreograaf begon in de herfst van 2020 aan het ballet, kort na de dood van zijn vader. De bewegingstaal is hoekig, pulserend en explosief en gezet op muziek van Tori Amos: onrustige armbewegingen vangen de onpeilbare emotie van rouw. In veel van de werken van Andrew Skeels staat vloeiend partner- en groepswerk centraal, dat de Canadese choreograaf met meesterlijke precisie ontwikkelt. De structuren in zijn choreografieën worden vaak gevormd door breekpunten of botsingen. De Zweedse choreograaf Alexander Ekman daagt het publiek met ‘Cacti’ (2010) op amusante wijze uit om na te denken over moderne dans als hogere kunstvorm. Zestien dansers staan gevangen op enorme tegels, terwijl ze rennen, vallen, kronkelen en proberen te ontsnappen aan hun onzichtbare gevangenissen, op muziek van Haydn, Beethoven en Schubert.
