In Not all is lost zoomt Davy Pieters in op de jongvolwassen levensfase. Een periode midden in het leven, tussen geboorte en dood in, waarin zorg dragen een steeds persoonlijkere betekenis krijgt. Ons lichaam en omgeving worden gevoed en gevormd door de mate van zorg die wij eraan besteden. Maar het grote belang van zorg wordt pas echt zichtbaar op het moment dat die ontbreekt. Waar zorg wordt ontzegd, vergaan dingen. Ze kwijnen weg.

Een ode aan de lichamen die het gewicht van deander dragen. Die zich bereid voelen naast iemand te staan, en blijven staan. Die terugkeren, en blijven terugkeren. Die hun lichaam geven om een ander lichaam te helpen. Die opvangen, aanraken, vastpakken en optillen. Het oncomfortabele omarmen. Die vasthouden en niet loslaten.

Pieters gebruikt de elementen van het theater als microscoop. Van performance, scenografie tot soundscape. En daarmee zoomt ze in op angst, hoop, veerkrachten, verzoening binnen ons werelds co-existente in post-apocalyptische tijden.